ပါးစပ္ရာဇဝင္လို႔ပဲ ေျပာရမည္၊ ေရွးေရွးက နယ္ေျမေတြကို ညီအကို သံုးေယာက္က သံုးပိုင္းပိုင္းၿပီး ေနရာသတ္မွတ္ အုပ္ခ်ဴပ္ဖို႔ သေဘာတူၾကသတဲ့၊ ကိုယ့္ပိုင္နက္ကိုယိ့ဘာသာ စီမံခန္႔ခြဲၿပီး ညီရင္းအကို ခ်စ္ခင္မပ်က္ အုပ္ခ်ဴပ္ၿပီး ေနလာခဲ့တာ အခု ထိုင္းႏိုင္ငံရယ္၊ တိုင္းယိုင္ ( ျမန္မာျပည္ပိုင္နက္ထဲက ရွမ္းလူမ်ိဴးေတြေနတဲ့ေနရာ) ၊ ၿပီးေတာ့ လာအိုတဲ့၊ ယိုင္ဆိုတာက ထိုင္းဘာသာနဲ႔ ႀကီးတာ၊ ရွမ္းက အကိုႀကီး၊ ထိုင္းက ဒုတိယ၊ လာအိုက ညီအငယ္ဆံုး အေထြးဆံုးေပါ့၊ ပါးစပ္ရာဇဝင္ဆိုေတာ့ မွန္မမွန္ မေသခ်ာေပမယ့္ ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြက ရွမ္းကို ထိုင္းယိုင္ ဆိုကာ သံေယာဇဥ္ ရွိပံုရသည္။
ဘာသာစကား အေတာ္ေလး တူသည္။ ရုပ္ဆင္းအဂၤါ တူသည္။ အထူးသျဖင့္ ဇင္းမယ္ ၊ယေန႔ ခ်င္းမိုင္ဟု ေခၚေနၾကသည့္ လန္းနားနယ္က လူေတြမွာ ရွမ္းလူမ်ိဴးတို႔ အေနအထိုင္ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ဘာသာစကား တူညီၾကသည္။ လာအိုက ေလာ လူမ်ိဴးေတြႏွင့္လည္း ဘာသာစကား တူၾကသည္။ လာအိုမွာ စာကလည္း ထိုင္းစာ၊ စကားေျပာကလည္း ထိုင္းစကား ျဖစ္သည္။ အကၡရာ စာလံုးအခ်ိဴ႔ အေရးအသား မတူတာ အနည္းငယ္ ရွိတာေတြ႔ရသည္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ေျမာက္ပိုင္းက ရဲေမတေယာက္ရဲ့ မွတ္တမ္းမွာ နယ္စပ္ကေန ထိုင္း လာအို တို႔ကို ပတ္ၿပီး ျမန္မာစစ္တပ္ကို ေရွာင္ကြင္းရန္ သြားခဲ့ရာ လာအိုက လူေတြႏွင့္ ရွမ္းလို ေျပာရင္း ဆက္သြယ္ရာ စကားေပါက္၍ အဆင္ေျပသြားေၾကာင္း ဖတ္ရဖူးေလသည္။
ဗီဇာကိစၥျဖင့္ လာအိုႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္ရွိ သြားစဥ္မွာ အဆိုပါညီအကို ပါးစပ္ရာဇဝင္ကို သတိရသြားျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ တဆက္ထဲ အကိုႀကီးနဲ႔ ညီေထြးေလးက ဆင္းရဲၾကရွာပါလား အေတြးဝင္မိသည္။ လာအိုႏိုင္ငံကို သြားရတာ ယခုအေခါက္ႏွင့္ဆိုပါက (၃) ႀကိမ္တိုင္ၿပီျဖစ္သည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့ ဥပေဒအရ သူ႔ႏိုင္ငံသား မဟုတ္သူ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားမွာ ဗီဇာအေၾကာင္းအမ်ိဴးမ်ိဴးျဖင့္ လာအိုႏိုင္ငံကို ေခတၱထြက္ရသည္မွာ ထံုးစံျဖစ္လို႔ေနသည္။ ထိုင္း လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးရံုးမွ ဝန္ထမ္းေတြကိုယ္တိုင္ကပင္ ဗီဇာသက္တမ္းကိစၥ ေမးျမန္းလာပါက လာအိုသို႔ ထြက္ပါ၊ ၿပီးမွ ဗီဇာယူၿပီးျပန္လာဖို႔ ေျပာျပတတ္ေလသည္။ ထိုနည္းျဖင့္ လာအိုႏိုင္ငံမွာ ဝင္ေငြရရွိေနေလသည္။ အလည္အပတ္ ဗီဇာကို ဗီဇာေၾကး ကင္းလြတ္ခြင့္ သတ္မွတ္ထားေသာ္လည္း လာအိုသို႔ ဝင္သည္ႏွင့္ လူတစ္ဦးကို ဘတ္(၄၀) ေကာက္ခံသည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံ အေရွ႔ေၿမာက္ပိုင္းရွိ ဥဒုံဌာနီဆိုသည့္ ၿမိဳ႔နယ္ကတဆင့္ ေနာင္ခိုင္နယ္စပ္ၿမို႔အထိ အေရာက္သြားၾကရသည္။ ထိုင္း- လာအို နယ္စပ္တံတားမွာ မဲေခါင္ျမစ္ကို ျဖတ္၍ တည္ေဆာက္ထားတာျဖစ္သည္။ လာအိုႏိုင္ငံရဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ ဗီယန္က်င္းႏွင့္ အနီးဆံုးခရီးပင္ျဖစ္သည္။ ဘန္ေကာက္၊ ခ်င္းမိုင္အစရွိသည္တို႔မွ တစ္ညအိပ္ခရီး ကားျဖင့္ သြားၾကရသည္။ ညေန ၆နာရီခန္႔ ထြက္ပါက ေနာင္ခိုင္ တံတားရွိရာ နံနက္ (၆)နာရီဆို ေရာက္ပါၿပီ။ ထိုင္း- လာအိုတံတားက မနက္ ၆နာရီကေန ည(၈)နာရီအထိ ေန႔စဥ္ ဖြင့္ေလသည္။ ဥဒံုဌာနီကို ေလယာဥ္ျဖင့္ လာေရာက္ၿပီး ဥဒံုဌာနီ ေလဆိပ္မွ ကားျဖင့္ ေနာင္ခိုင္ေရာက္ေအာင္ တစ္နာရီခရီးဆက္က ဘန္ေကာက္၊ ခ်င္းမိုင္တို႔မွ ေလယာဥ္ခရီး တစ္နာရီ စုစုေပါင္း (၂)နာရီအၾကာဆို နယ္စပ္တံတားကို ေရာက္ပါၿပီ။
ထိုင္း လူဝင္မႈႀကီးႀကပ္ေရးေကာင္တာက ထိုင္းႏိုင္ငံက အထြက္ ဆိုေတာ့ အေမးအျမန္းမရွိ ဒုန္းကနဲ တံုးထု ေပးလိုက္ေလသည္။ လာအိုသို႔ အဝင္ကလည္း အလြန္လြယ္ကူပါသည္။ အာဆီယမ္ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း ဗီဇာကင္းလြတ္ခြင့္ အစီအစဥ္အရ အလည္အပတ္ ဗီဇာ ႏွစ္ပတ္( ၁၄) ရက္ ေပးေလသည္။ ထိုရက္အတြင္း ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ျပန္ဝင္ရန္ လာအိုရွိ ထိုင္းသံရံုးမွာ ဗီဇာျပန္ေလွ်ာက္ရတာျဖစ္သည္။ လိုအပ္သည့္ စာရြက္စာတမ္း အေထာက္အထားေတြကိုေတာ့ တခါထဲ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ခဲ့ရတာျဖစ္သည္။
တံတားမွာ ဘတ္(၄၀)ေပးသြင္းၿပီးက ျဖတ္သန္းခြင့္ ကဒ္ျပားရသည္။ ထိုကဒ္ျပားျဖင့္ စက္ကိုထဲ့လိုက္မွ ဝင္ေပါက္က အလိုလို ပြင့္ေလသည္။ စက္ပစၥည္းေတြကေတာ့ တိုးတက္သည္။ ထိုသို႔ တိုးတက္တာ လြန္ခဲ့သည့္ ေျခာက္ႏွစ္ခန္႔ကတည္းက သတိၿပဳမိသည္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဓါတ္ဆီဆိုင္ေတြမွာ ကားတန္းရွည္ႀကီးေတြ ေကြ႔ေကာက္ တန္းစီ၊ ညအိပ္တန္းစီ ေနရသည့္အခ်ိန္မွာ လာအိုက ဓါတ္ဆီဆိုင္ေတြက ဒီဂ်စ္တယ္စက္မ်ားျဖင့္ အခ်ိန္မေရြး ေရာင္းခ်ေပးေနေလၿပီ။ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြ လူတိုင္း ကိုင္ႏိုင္ေနၿပီ၊ ဆင္းရဲတာခ်င္း တူေသာ္လည္း ထိုစဥ္ကတည္းက လာအိုက အနည္းငယ္ တိုးတက္သည္ဟု ေျပာရမည္။
" လာအိုက လူေတြက သနားပါတယ္ေနာ္၊ သူတို႔ေတြကို အားေတာင္နာတယ္" လို႔ အတူပါသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ဆိုေလရာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ျပန္ေမးမိသည္။
" လာအိုက လူေတြက ဆင္းရဲတယ္၊ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ဆီကို လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြက သူတို႔ဆီ အလည္လာၿပီး သူတို႔ ယဥ္ေက်းမႈ၊ စိတ္ဝင္စားစရာ သမိုင္းဝင္ေနရာေတြကို လည္ပတ္ဖို႔ထက္ ေရာက္တာနဲ႔ ထိုင္းသံရံုးကိုသြား ဗီဇာဝင္၊ ဟိုတယ္မွာ တညအိပ္ ေနာက္ေန႔ ဗီဇာရတာနဲ႔ အေျပးအလႊား ထိုင္းဖက္ကိုၿပန္ၾကတာေလ၊ သူတို႔ တိုင္းျပည္ကို စိတ္ဝင္စားလို႔ လာလည္ၾကတာမွ မဟုတ္တာ" တဲ့၊
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာထြက္ကုန္မွ မရွိ၊ ကုန္းတြင္းပိတ္ႏိုင္ငံေသးေသးကေလးအဖို႔ ျပည္ပကဝင္ေငြ ရရွိတာ ေကာင္းတာေပါ့လို႔ ျပန္ေျပာမိသည္။ ေဈးဆိုင္ေတြ ေရာင္းရသည္။ ကားသမားေတြ ခရီးသည္ ရသည္။ တည္းခိုခန္း၊ ဟိုတယ္ေတြ အလုပ္ျဖစ္သည္။ တေန႔ တေန႔ တံတားကို ျဖတ္လာသည့္ လူေတြကမနည္းလွ၊ လာအိုဘက္ အျခမ္းေရာက္ၿပီး ဗီယန္က်င္းၿမိဳ႔ေတာ္ကို ကားျဖင့္ မိနစ္(၄၀)ဆိုက ေရာက္ၿပီ၊ လာအိုက ကားဆရာေတြ အလုပ္ျဖစ္သည္။ တံတားထိပ္ကေန သံရံုးအေရာက္ (သို႔) တည္းခိုမည့္ေနရာအေရာက္ လူတေယာက္ ဘတ္(၁၀၀) ရသည္။ ဘတ္(၁၀၀)ဆိုပါက လာအိုေငြ ကစ္ပ္( ၂၂၀၀၀) ႏွစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ျဖစ္သည္။ တံတားေပၚမွာ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ နယ္စပ္ကူးဖို႔ ျဖတ္သန္းေမာင္းေပးသည့္ ကားခပင္ တစ္ဦး ဘတ္(၂၀) ရသည္။ (၁၀)မိနစ္ပင္မၾကာ၊ ကားေပၚတက္ရ ဆင္းရတာကမွ အခ်ိန္ပိုၾကာေနေသးသည္။ လာအိုသို႔ လူတစ္ဦးဝင္ေရာက္လာပါက တံတားေပၚမွာပင္ ဘတ္(၆၀) ရေနၿပီ။
အစိုးရက ရရွိသည့္ ေငြကို တိုင္းျပည္အတြက္ ထိထိေရာက္ေရာက္ အသံုးခ်ေပးတဲ့ အစိုးရမို႔သာ ဆင္းရဲေပမယ့္ ေခတ္မီေနေသးသည္။ လမ္းေတြ ေကာင္းသည္။ ရန္ကုန္လိုပဲ လမ္းေတြက်ဥ္းသည္၊ ဒါေပမယ့္ ညစ္ပတ္မေန၊ လူေတြ ဆင္းရဲသည္။ လာအိုေတြမွာ ပုညွက္ညွက္ေသးေသးေလးေတြ ေပမယ့္ အသားအရည္လွပၿပီး ရုပ္ရည္ ေခ်ာေမာၾကသည္။ ၿမိဳ႔ေတာ္ဗီယန္က်င္းပင္ ျမန္မာျပည္ ေျမလတ္ၿမိဳ႔ကေလးႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူသည္။ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ တုတ္တုတ္ေခၚ သံုးဘီးဆိုင္ကယ္မ်ားက သံေခ်းေတြကြာကာ ေဆးေရာင္ပ်ယ္၍ အေရာင္အဆင္းမရွိ၊ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းၾကားမွာ သြားၾကလာၾက ေရာင္းၾကဝယ္ၾက၊ အဆိုပါ ဆင္းရဲသည့္ လာအိုေအာက္ကိုပင္ ျမန္မာျပည္က ေရာက္ေနတာ အံ့ဩစရာ၊ ဒါေပမယ့္ ဒါကတကယ္ျဖစ္ေနသည္။ ကိန္းဂဏန္း ၊ ေလ့လာဆန္းစစ္ခ်က္အရ ျမန္မာျပည္က အေရွ႔ေတာင္အာရွမွာ အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံျဖစ္ေနေလသည္။
ျမန္မာျပည္က အေရွ႔ေတာင္အာရွမွာ သယံဇာတအေပါႀကြယ္ဝဆံုး ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ တြင္းထြက္ ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ား၊ ကၽြန္းသစ္အပါအဝင္ သစ္ႏွင့္ သစ္ေတာထြက္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ စြမ္းအင္ျဖစ္ေသာ သဘာဝဓါတ္ေငြ႔မ်ား၊ ေရအရင္းအျမစ္ကရရွိေသာ ငါး၊ ပုစြန္ ႏွင့္ ေရထြက္ပစၥည္းမ်ား စသျဖင့္ ေရေပၚေရေအာက္၊ ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတေတြ ေပၚၾကြယ္လွရာ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတြင္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားရသနည္း၊ စကၤာပူဝန္ႀကီးခ်ဴပ္ေဟာင္း လီကြမ္ယုေျပာခဲ့သလိုပင္၊ ေဈးဆိုင္ဖြင့္ရင္ေတာင္ ရံႈးမည့္သူေတြ ဦးေဆာင္ၿပီး တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဴပ္ခဲ့၍ ျဖစ္သည္။ ျပည္သူေတြအတြက္ အက်ိဴးရွိရာ မလုပ္ပဲ အာဏာႏွင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို အခြင့္အေရးယူၿပီး ကိုယ္က်ိဴးရွာသူေတြေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ ဆင္းရဲရျခင္းျဖစ္သည္။
လာအိုနိုင္ငံႏွင့္ ယွဥ္ၾကည့္ေသာ္ ဆင္းရဲတာျခင္းတူတာေတာင္မွ ဆင္းရဲလည္း ေျပာင္ေျပာင္ဆိုသည့္ ေရွးလူႀကီးေတြ ေျပာေနၾက စကားကို သတိရမိေလသည္။ ျမန္မာျပည္သူေတြမွာ ရုတ္တရက္ ယွဥ္လိုက္ပါက လာအိုထက္ ခ်မ္းသာသည္ဟု ထင္ရသည္။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ ေဈးဝယ္စင္တာေတြမွာ လူေတြႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနသည္။ သူတို႔ဆီမွာ မရွိ။ သို႔ေသာ္ လာအိုက ေဈးဆိုင္ေတြမွာ ထင္း၊ မီးေသြး တို႔ျဖင့္ မီးခိုးတအူအူ ခ်က္ျပုတ္ေရာင္းခ်ေနတာ မေတြ႔ရ၊ ဂက္စ္အိုးေတြျဖင့္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း စနစ္တက် ခ်က္ၿပဳတ္ေရာင္းခ်တာ ေတြ႔ရေသာ္ မနာလိုေတာင္ျဖစ္မိသည္။ သူတို႔တိုင္းျပည္က ဂက္စ္မထြက္ပဲ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို သံုးႏိုင္ရတာလဲ ေမးခြန္းထုတ္မိသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံက ဝယ္သံုးတာဟု သိရသည္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ အဲဒီေလာက္ လမ္းေဘးေဈးသည္အထိ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ မသံုးႏိုင္ေသး၊ ဒီဂက္စ္ေတြ ဘယ္ကလာသလဲ ေလွ်ာက္ေတြးရင္း အစိုးရကိုသာ စိတ္နာမိေလသည္။ စနစ္တခုရဲ့ ဆိုးက်ိဴး ေကာင္းက်ိဴးမွာ ျပည္သူေတြရရွိသည့္ ရလာဒ္က ဒါပဲျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္ လာအိုႏိုင္ငံက ကြန္ၿမဴနစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္ေနသည္။ ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာလဲ ေျပာင္းစရာ ကြန္ျမဴနစ္ပဲ က်န္တယ္ဆိုသည့္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်က္ႏွာ ေျပးျမင္မိသည္။
ျပည္သူေတြအေပၚ ေစတနာ တခုမွမထား ပစ္ပယ္ၿပီး ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္၊ ကိုယ့္ဘာသာရပ္တည္ျဖင့္ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး အစစခၽြတ္ျခံုက်ခဲ့ရာ စည္းစနစ္ေတြလည္းမရွိ၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈမရွိ ျဖင့္ ၾကာေသာ္ အစိုးရက ဖ်က္ဆီးလိုက္သည့္ အက်င့္ပ်က္ျပည္သူေတြ မ်ားလာၾကသည္။ အမိႈက္ပံုႏွင့္ ကြမ္းတ့ေတြးေတြ ေပက်ံေနသည့္ ျမန္မာျပည္ကလမ္းေတြလို လာအိုမွာ မရွိ၊ ဆင္းရဲေပမယ့္ အစိုးရက သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပည္သူကို ေစာင့္ေရွာက္ထားသည့္ အေပၚမွာ လာအိုျပည္သူေတြ ေခတ္နဲ႔အညီ လိုက္ပါေနထိုင္ႏိုင္ၾကသည္။
တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာတခုမွ တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ မလုပ္ပဲ၊ တိုင္းျပည္သာ ခၽြတ္ျခံုက်ခဲ့ရသည္။ အုပ္ခ်ဴပ္သည့္ အာဏာပိုင္အဖြဲ႔ႏွင့္ အစိုးရဟူေသာ လူတန္းစားတရပ္သာ သားစဥ္ေျမးဆက္ သံုးမကုန္ေအာင္ ခ်မ္းသာသြားၾကသည္မွာ ဘယ္လိုမွ ဖံုးကြယ္၍ မရ၊ ဒီလို အစိုးရမ်ိဴးကို ျပည္သူေတြညီညြတ္မႈျဖင့္ ဖယ္ရွားႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ေနာင္တက္လာမည့္ အစိုးရလက္ထက္က စၿပီး ျပည္သူ႔ဘဝ တိုးတက္လာလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ ျပည္သူေတြ တင္ေျမွာက္လိုက္သည့္ အစိုးရလက္ထက္က စၿပီး တိုင္းျပည္တိုးတက္ ေျပာင္းလဲလာပါက လာအိုဆိုေသာ ယခင္က အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံငယ္ကေလးႏွင့္ ယွဥ္မရေအာင္ တိုးတက္လာႏိုင္မည္ဟု ေတြးေနမိသည္။ အတူသြားသည့္သူေတြထဲက စာေရးဆရာ သတင္းသမား တေယာက္က သူ႔အျမင္ကို ယခုလိုေျပာသည္။
" ထိုင္းကို အမီလိုက္ဖို႔ သိပ္ေတာ့ မလြယ္ေသးဘူး၊ အခ်ိန္နဲနဲ ေစာင့္ရမယ္၊ လာအိုကိုေတာ့ NLD အစိုးရဖြဲ႔ၿပီး တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ေက်ာ္တက္ႏိုင္မယ္" လို႔ ဆိုေလရာ စာေရးသူမွာ ဖုန္တေထာင္းေထာင္း ၊ တုတ္တုတ္အေဟာင္းေလးေပၚကေန တို႔ႏိုင္ငံ ဒီႏိုင္ငံကေလးရဲ့ ေအာက္ စာရင္းေရာက္ေနရာက အခုပဲ လြတ္ေတာ့မေယာင္ ဝမ္းသာသြားမိေလေတာ့သည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္
No comments:
Post a Comment