" စည္း" ၃၀ရက္ ေမလ ၂၀၁၆ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၅) အမွတ္(၂၀) မွ

၃၀ရက္ ေမလ ၂၀၁၆ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၅) အမွတ္(၂၀) မွ
" စည္း"
ယခုတေလာ လူမႈကြန္ယက္မွာ ပရိတ္သတ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ၾကည့္ေနမိသည့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ရွိေနေလသည္။ စာေရးေကာင္းသည့္ ဆရာလည္းျဖစ္၊ ခြဲစိတ္အထူးကုတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္သည့္ ဆရာက ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးမွာ ႀကံုေတြ႔ရသည့္ အေၾကာင္းေတြ ေရးသည္။ လူနာေတြက ဆရာဝန္ေတြအေပၚ နားမလည္သည့္ အခ်က္ေတြကိုလည္း သိရွိရသည့္ အျပင္ ဆရာဝန္ေတြ ဖက္က အခက္အခဲေတြကိုပါ သိခြင့္ရေလသည္။ ဂ်ဴတီတဆိုင္းကို ( ၂၄)နာရီ ဆင္းရတာ၊ နားေနစရာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိပဲ ႀကံုသည့္ေနရာ အဆင္ေျပရာ ေနာက္ဆံုး ေဆးရံုက လူနာသယ္သည့္ ကုတင္မွာ ေခတၱေမွးစက္ရတာ စတာေတြ သိရသည္။ ေဆးရံုမွာ ဆရာဝန္နဲ႔ လူနာ မမွ်တတာ၊ ေဆးဝါးနဲ႔ ေဆးပစၥည္း လံုေလာက္မႈမရွိတာ၊ စက္ကရိယာေတြ ပ်က္ဆီးၿပီး ထပ္မျဖည့္ႏိုင္တာ၊ ေခတ္မီစက္ပစၥည္းေတြ လိုအပ္ေနတာ စတာေတြကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ခံစားေနၾကရတာမို႔ မေျပာလည္း သိေနၾကၿပီးသားပင္။
ယခုက ဆရာဝန္ေတြဖက္က မျပည့္မစံုၾကားက အဆင္ေျပေအာင္ နည္းမ်ိဴးစံုျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေေနေသာ္ၿငား လူနာေတြ အထူးသျဖင့္လူနာရွင္ျဖစ္သူေတြထံက အေကာင္းမျမင္ႏိုင္ၾကသည့္အခါ သူတို႔လည္း ခံစားခ်က္ေတြ မ်ားျပားလာရသည္။ ေျမာက္ဥကၠလာပ ေဆးရံုၾကီးမွာ သားဖြားမီးယပ္အထူးကု တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနရသည့္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္က အခုလို ေရးထားတာ ဖတ္ရသည္။
မီးေတြပ်က္.....
အိမ္မွာေနတဲ့ ကိုယ္ေတြက အိပ္လိုက္ရံုပဲ...
ေဆးရံုက ဗိုက္ဗိုက္ေတြ ဘယ္လိုေနၾကမလဲ
တစ္ခုတင္ နွစ္ေယာက္မေနနိုင္လို ့ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ လမ္းေလ်ွာက္ေနၾကရေအာင္လဲ လမ္းမျမင္ရ...
ဝရန္တာထြက္ေနရေအာင္လဲ မိုးေအး မီးေမွာင္....
On duty ေတြ ဘယ္လို Round ၾကမလဲ
CTG ေတြ ဘယ္လိုဆြဲၾကမလဲ
Mishap ေတြ မျဖစ္ေအာင္ ပဌာန္းသာ နာနာ႐ြတ္ၾကပါေတာ့
ဆရာဝန္ေတြ ေရးလိုက္တဲ့ စာေတြမွာတင္ သူတို႔ရဲ့ ေစတနာေတြကို ျမင္ေနရသည္။ ဂ်ဴတီထြက္လို႔ ကုိယ့္အိမ္ကိုယ္မွာ ကိုယ္ေနရတာေတာင္ ေဆးရံုမွာအဆင္ေျပရဲ့လား ဆိုသည့္အေတြးက စိတ္ကို လႊမ္းမိုးေနၾကေလသည္။ အဆိုပါ အေၾကာင္းအရာေလးမွာတင္ ဆရာဝန္ရဲ့ စိတ္ေနသေဘာထားနဲ႔ ေဆးရံုအေျခအေနက ထင္ရွား ေပၚလြင္ေနေလသည္။ လူနာဦးေရနဲ႔ ကုတင္လံုေလာက္မႈမရွိဆိုတာ သက္ေသျပေနေလသည္။ မီးျပတ္သြားသျဖင့္ လက္ကိုင္ဖုန္းက မီးျဖင့္ ခြဲစိတ္ခဲ့ရတာေတြ ကေလးေမြးေပးခဲ့ရတာေတြကေတာ့ မဆန္းေတာ့သည့္ အေၾကာင္းအရာေတြ ျဖစ္ေနေလသည္။
လူနာဖက္က ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ဆရာဝန္ေတြက လူနာလာပါက ေနြးေႏြးေထြးေထြး မဆက္ဆံတာ၊ ဂရုမစိုက္တာ၊ ေအာ္တာ၊ ေငါက္တာ စတာေတြကို စာဖြဲ႔ၾကျပန္သည္။ ေလာေလာလတ္လတ္ မေန႔ကပဲ လူနာရွင္ တစ္ေယာက္က သူ႔အမ်ိဴးသမီးကို အစိုးရေဆးရံုတင္လိုက္တာမွာ ႀကံုရတာေတြ ေရးျပေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေရးထားတဲ့စာမွာ ဝင္ေရးတဲ့ ေကာမန္႔တစ္ခုကေတာ့ သူလည္း အဲဒီေဆးရံုမွာ အဆိုပါေရာဂါ ပံုစံမ်ိဴး ကုသခံယူခဲ့ရဖူးတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ဂရုစိုက္ေၾကာင္း၊ ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ အဆိုပါ ဆရာဝန္နာမည္ကို အခုထိ မမွတ္မိေနေၾကာင္း ဆရာဝန္နာမည္ပါ ထည့္သြင္း ေရးျပေလသည္။
တကယ္ေတာ့ ဒီလိုကိစၥေတြမွာ အဘက္ဘက္က မျပည့္စံုတဲ့ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိေလသည္။ ဒါ့ျဖင့္ ျပည့္စံုသည့္ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ ဘယ္လိုရွိသလဲ ဆိုက စာေရးသူလည္း ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြ မေရာက္ဖူးသည့္အတြက္ မသိပါ။ သို႔ေသာ္ လတ္တေလာေနထိုင္သည့္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဴးေတြ ေဆးလာကုေနၾကတာ ေတြ႔ေနျမင္ေနရသည္။ လာသမွ်လူတိုင္း သေဘာက်ၾကၾကသည္။ ကြန္ပလိန္႔ဘာမွ မရွိ၊ အဓိကက စကားျပန္က ၾကားကေန အဆင္ေျပေအာင္ ေျပာေပးေနလို႔ပဲလို႔႔ေတာင္ တြက္လို႔ရေသးသည္။ ဆရာဝန္နဲ႔ လူနာၾကား မေျပလည္စရာ ရွိလာရင္ေတာင္ စကားျပန္က ပါးပါးနပ္နပ္ ျပန္ဆုိေတာ့ အဖုအထစ္မရွိ၊ ဒါေတြေတြ႔ျမင္ၾကတဲ့ အခါ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းၾကား ခ်စ္ၾကည္ေရးကိုယ္စားလွယ္ ထားေပးက အဆင္ေျပၾကလိမ့္မည္ထင္သည္။
ထိုင္းမွာလည္း အစိုးရေဆးရံုေတြမွာ မနက္ကတည္းကလူနာေစာင့္ေနရတာ၊ ဆရာဝန္နဲ႔လူနာမမွ်တာေတြ ရွိေလသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ဆရာဝန္မရွိတာလည္း အတူတူပင္၊ တေလာကကပင္ ထိုင္းလူမ်ိဴး တေယာက္က သူ႔ရဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ေရးတင္ထားသည္။ ကေလးေနမေကာင္းလို႔ ေဆးရံုသြားျပတာ ဆရာဝန္က ထမင္းစားေနလို႔ၾကည့္မေပးတဲ့အေၾကာင္း ကေလးက အဖ်ားေတြတက္ၿပီး သတိလစ္သြားတဲ့အေၾကာင္း ေရးတာမွာ ဟိုးေလးတေၾကာ္ေၾကာ္ျဖစ္ၿပီး ဆရာဝန္ေတြကို ဝိုင္းၿပီး အျပစ္ေျပာၾက ေဝဖန္တာေတြ ျဖစ္လာေလသည္။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သက္ဆိုင္ရာေတြက အမိန္႔ထုတ္လိုက္တဲ့အတြက္ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ တလွည့္စီ လူနာၾကည့္ေပးတာေတြ ရွိလာေလသည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံက အစိုးရဌာနေတြမွာ ထမင္းစားခ်ိန္ (၁၂)နာရီဆိုက လံုးဝ နားလိုက္တာျဖစ္သည္။ ျပည္သူေတြကလည္း သိသည္။ ေန႔လည္ ထမင္းစားနားခ်ိန္ ဆိုက ဘာအလုပ္မွ သြားမလုပ္၊ အစိုးရဌာနတင္မဟုတ္ ေဈးသည္ေတြႏွင့္ ကုမၼဏီေတြပါ နားၾကရာ ထိုအခ်ိန္သည္ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္မဟုတ္လို႔ တြက္ထားၾကတာပဲ ျဖစ္သည္။ ေဆးရံုကေတာ့ အခုေနာက္ပိုင္း အလွည့္က် က်င့္သံုးသည့္ စနစ္ ျဖစ္လာေတာ့သည္။
ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ျပခ်င္သူေတြကေတာ့ ပုဂလိက ေဆးရံုေတြ သြားၾကသသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံသားေတြအဖို႔ အာမခံအတြက္ အခြင့္အလမ္းေတြ အမ်ားအျပားရွိတာမွာ က်န္းမာေရးအာမခံလည္း ထားၾကသည္။ က်န္းမာေရးအာမခံထားသည့္ ေဆးရံုေတြမွာ ျပလို႔လည္းရသည္။ ခ်င္းမိုင္မွာ က်န္းမာေရးအာမခံ ေပးသြင္းရသည့္ ေငြသက္သာၿပီး ဝန္ေဆာင္မႈ ေကာင္းသည့္ ( RAJAVEJ) ရာ့ခ်ဗက္ ေဆးရံုႀကီးက အိမ္အနားမွာရွိသည့္ အတြက္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ သြားရင္းသာမက ခင္ပြန္းျဖစ္သူ အဆိုပါေဆးရံုမွာ ေဆးကုသခံတာရယ္၊ ခြဲစိတ္ၿပီး အနာကို တလတိတိ ေန႔စဥ္ ေဆးပံုမွန္သြားထည့္တာရယ္မွာ အဆိုပါ ေဆးရံုႀကီးရဲ့ လည္ပတ္ပံုေတြ ဆရာဝန္နဲ႔ လူနာ ဆက္ဆံေရး၊ လြယ္ကူလွတဲ့ စနစ္ေတြကို အေသးစိတ္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သိခြင့္ရခဲ့ေလသည္။ ထူးထူးျခားျခား သတိထားမိတဲ့ အရာမွာ အထူးကုဆရာဝန္ေဆးရံုကို ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေရာ သူ႔က႑ၿပီးသြားလို႔ ျပန္သြားတဲ့ အခါမွာပါ သူ႔ဘာသာ ျပန္သြားတာပါပဲ၊ ဝင္လာတာလည္း ထူးျခားမေန၊ ျပန္သြားလည္း ထူးျခားမေနပါ၊ ျမန္မာျပည္က အထူးကုေဆးရံုက ဆရာဝန္ႀကီးေတြလို ဘုန္းႀကီးပင့္သလို တျဖည္းျဖည္း ေျခလွမ္းမေက်ာ္ေအာင္ ေစာင့္ေခၚၿပီး ထီးမိုးေပးရ အိပ္ကိုင္ေပးရတာ မရွိပါ။ စာေရးက စာေရးအလုပ္လုပ္၊ စာရင္းကိုင္က စာရင္းကိုင္ၿပီး သူနာျပဳက သူနာျပဳတာဝန္ျဖင့္ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ပံုမွန္လုပ္ေနၾကတာျဖစ္သည္။
တရက္မွာ လူနာအလြန္မ်ားသည့္ အတြက္ ေမးၾကည့္ရာ ဘန္ေကာက္က အထူးကုဆရာဝန္က ထိုင္သည့္ေန႔ ျဖစ္လို႔ပါတဲ့၊ ထိုကဲ့သို႔ ခ်င္းမိုင္ကို ဘန္ေကာက္ကေန ေန႔ခ်င္းျပန္ ေလယာဥ္ျဖင့္ ေဆးလာကုေပးသည့္ အထူးကုဆရာဝန္ေတြ ရွိသည္ဟု ၾကားဖူးထားရာ ဘယ္လိုပံုပါလိမ့္လို႔ သိခ်င္၍ ေစာင့္ၾကည့္မိေလသည္။ အဆိုပါ ဆရာဝန္သည္ သူ႔လူနာကုန္သြားေသာအခါ သူ႔အထုတ္ သူဆြဲ၍ အမ်ားသူငါ ထြက္သြားသည့္ တံခါးေပါက္မွ သူ႔ဘာသာ ထြက္ကာ ကားငွားျပန္သြားေလသည္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာဝန္ႏွင့္လူနာ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ယူ၊ သူ႔တာဝန္သူယူ၊ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ နားလည္စြာဆက္ဆံက ျပႆနာဆိုတာ ရွိလာမွာမဟုတ္ပါ၊ အခ်ိဴ႔လူနာရွင္ေတြက ဆရာဝန္ကို ေဆးရံုတင္မက အိမ္အထိပါ လိုက္လံ ဆက္သြယ္ ပတ္သက္ၾကတာေတြရွိသည္။ တဖူးဖူး မႈတ္တတ္ၾကသည့္ လူေတြလည္းရွိသည္။
လူဆိုတာက ေျမွာက္ရင္ ေျမာက္တတ္တာ သဘာဝပါပဲ၊ သူမ်ားဆီမွာက ဆရာဝန္လည္းလူ၊ လူနာလည္းလူ အတူတူ၊ သို႔ေသာ္ ဒီလူႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ၾကရာမွာ တတ္သည့္သူက စီမံတာ က်န္သူက လိုက္နာမည္ ဆိုသည့္ စိတ္ကေလး ေမြးၾကတာျဖစ္သည္။ ဆရာဝန္ကို လူတန္းစားတရပ္အျဖစ္ သေဘာထားတာမ်ိဴး မေတြ႔ဖူးပါ၊ ဆရာဝန္ဆိုၿပီး အထက္က ေျပာဆို မေနပါ၊ ေဆးရံုက ဆရာဝန္ေတြ အမ်ားစားေနၾကသည့္ ဆိုင္မွာ သူ႔ဘာသာဝင္ထိုင္စားသြားတာပဲ ျဖစ္သည္။ မ်က္မွန္းတန္းမိေနသည့္ ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ ဆိုပါက လမ္းေဘးက ေကာက္ညွင္းေပါင္းဝယ္ၿပီး ေဆးရံုသြားတာ ျမင္ဖူးေလသည္။ ဆရာဝန္ဆိုၿပီး တခန္းတနား ကိုးကြယ္လိုက္၊ ေတာ္ေနၾကာ ဆဲလိုက္ မၾကားဖူးပါ၊ အားလံုး ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္၊ ကိုယ္ဝါသနာပါတာ ကိုယ့္အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အတတ္ပညာကို လုပ္ကိုင္ရင္း လူေတြ အခ်င္းခ်င္း ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ ေနၾကတာပဲျဖစ္သည္။ တကယ္က ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔စည္း ကိုယ့္စည္း ေနထိုင္ၿပီး တစ္ဖက္တဖက္ ယံုၾကည္စြာ ဆက္ဆံၾကရင္ျဖင့္ ေအးခ်မ္း သာယာၾကမွာမလြဲဧကန္ပါ၊
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္