၂၀၁၆ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းကေန ဇူလိုင္လအထိ ေျခာက္လတာ ကာလအတြင္းမွာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ေဆးရံုတက္ရတာ သံုးႀကိမ္သံုးခါ၊ ဒါတင္မက ဆီးခ်ိဴ ေရာဂါရ်ိသည့္အတြက္ ခြဲစိတ္ထားသည့္ အနာကို မက်က္မွာစိုးရိမ္၍ ေန႔စဥ္ ေဆးရံုသြားကာ အနာေဆးထည့္တာက တစ္လစြန္းစြန္း ဆိုျပန္ေတာ့ ေဆးရံုက ဆရာဝန္၊ သူနာျပဳ မေျပာႏွင့္၊ တံခါးေစာင့္ႏွင့္ ေငြရွင္းေကာင္တာက စာေရးဝန္ထမ္း အမ်ိဴးသမီးငယ္ကေလးေတြကပါ မွတ္မိေနေလေတာ့သည္။ သူတို႔အထဲကမွ အင္မတန္သေဘာေကာင္းၿပီး စိတ္ေကာင္းရွိသည့္ သူနာၿပဳအမ်ိဴးသမီးႀကီးက တရင္းတႏွီးစကားေတြ ေျပာလာတတ္သည္။ တရက္မွာေတာ့ " မင္းတို႔ဆီမွာ ဒီလိုေဆးရံုရွိသလား" လို႔ ေမးေလသည္။ သူ႔ရဲ့ ေမးခြန္းက တစ္ခြန္းထဲေပမယ့္ ေဆးရံုကအျပန္လမ္းမွာ အေတြးေတြက တဆင့္ ေမးခြန္းေတြ မ်ားစြာ ေပၚလာမိေလေတာ့သည္။
အဆိုပါေဆးရံုမွာ ျမန္မာျပည္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႔နယ္ထဲမွာရွိတဲ့ မဟာၿမိဳင္မွတ္တိုင္နားက ေဆးရံုထက္ အနည္းငယ္ပိုက်ယ္ရံုေလာက္ ရွိမည္။ အထပ္အျမင့္ကေတာ့ (၁၅) ထပ္ရွိသည္။ စိတ္ထဲမွာ ေရတြက္ၾကည့္ေတာ့ ဒီလိုေဆးရံုမ်ိဴး ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ားႀကီး ရွိတာေပါ့၊ ဒါ့ေၾကာင့္ သူေမးလိုက္ကတည္းက မတံု႔မဆိုင္း " ရွိတာေပါ့ အမ်ားႀကီး" လို႔ ေျဖလိုက္သည္။ " အႀကီးႀကီးေတြေရာ ရွိလား" ဆက္ေမးတာကို " ရွိတာေပါ့ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္" လို႔ ေျဖရင္း စိတ္ထဲမွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး မျဖစ္တာေတာ့အမွန္၊
သူတို႔လည္းသိမွာပါပဲ ၊ ျမန္မာေတြ ဘန္ေကာက္က ေဆးရံုေတြမွာ ေဆးလာကုတာ၊ အခုခ်င္းမိုင္မွာတင္ လာကုေနၾကတာေတြလည္းမနည္း၊ ခ်င္းမိုင္မွာ အလုပ္ရွိလို႔ ေနထိုင္ရတဲ့ အတြက္ ဒီမွာပဲ ေဆးလာကုတဲ့ ျမန္မာေတြ မ်က္ေစ့ေရွ႔တင္ ျမင္ေနေတြ႔ေနရတာမနည္းမေနာ၊ သူတို႔ေဆးရံုက တာခ်ီလိတ္တစ္ဖက္ကမ္း မယ္ဆိုင္မွာလည္း ရွိတဲ့အတြက္ အဆိုပါ နယ္စပ္ကေဆးရံုကို ျမန္မာဘက္က ေဆးလာကုၾကတာ၊ ေရာဂါႀကီးက ခ်င္းမိုင္ဘက္ကို လႊဲလို႔ ေရာက္လာၾကတာ စတာေတြ ေတြ႔ႀကံုရမွာပင္၊ သူက ျမန္မာျပည္ တခါမွ မေရာက္ဖူးပါ ေျပာထားဖူးသည့္အတြက္ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီလို ေဆးရံုမ်ိဴး မရွိလို႔ ထင္ေနဟန္တူပါသည္။
ဒီလိုပါပဲ၊ ျမန္မာျပည္ ေဒသအသီးသီးက လူေတြ ဆင္းရဲလွသည့္အတြက္ ထိုင္းမွာ အလုပ္လာလုပ္ၾကတာမွာ ေအာက္ေျခအလုပ္ေတြ လုပ္ၾကရတာဆိုေတာ့ အိမ္အကူ၊ သန္႔ရွင္းေရး၊ ေဈးဆိုင္အကူ ၊ ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ ပန္းရံ အုတ္သယ္ စတာေတြပဲ လုပ္တာျမင္ေတာ့ က်မတို႔ကို ေဈးေရာင္းတာလား ေမးတာ မၾကာခဏ ႀကံုရသည္။ ကေလးေတြက ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္တယ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ တကၠသိုလ္ရွိလားတဲ့ ၊
တခ်ိန္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဆိုတာ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့ လူဂုဏ္ထံအသိုင္းအဝန္းက သားသမီးေတြသာ တက္ႏိုင္ၾကတာ လို႔ ေျပာျပမွ သူတို႔ အတိတ္ကို ျပန္သတိရၿပီး ဟုတ္သားပဲလို႔ ျပန္ေျပာတတ္သည္။
" ေလဆိပ္ေရာ ႀကီးႀကီး ရွိရဲ့လား"
" ရွိတာေပါ့ တခ်ိန္က ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကေန တျခားႏိုင္ငံကို ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးသြားရတာေလ အခု ဘန္ေကာက္လိုေပါ့" တခ်ိန္ကေလ ရွိတာေပါ့၊ တခ်ိန္က ေျဖရပါသည္။ ႀကြားလို၍ မဟုတ္ပါ၊ ရွိတာဟာရွိတာေပါ့၊
ေရႊတိဂံုဘုရားက အက်ယ္ႀကီးပဲဆို ေရာက္ဖူးခ်င္တယ္ အေျပာကို ဘယ္ေလာက္ႀကီးေၾကာင္း ၊ ထိုင္းမွာ ေရႊတိဂံုလို ဘုရားမ်ိဴး တစ္ဆူမွမရွိေၾကာင္း ေျပာျပရင္း ေက်နပ္ဂုဏ္ယူရျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ေရာက္ဖူးသူအခ်ိဴ႔က ျမန္မာျပည္က ထင္သေလာက္ မဆင္းရဲပါဘူး၊ လူေတြလည္း ေပ်ာ္ၾကပါတယ္၊ အေဆာက္အဦေတြ ေခတ္မီပါတယ္၊ ဟိုတယ္ေတြအပါအဝင္ ေဈးဝယ္စင္တာေတြ ထိုင္းမွာရွိတာေတြ အားလံုးရွိသားပဲ ဒါေပမယ့္ ေဈးေတြက ေခါင္ခိုက္ေနတယ္ အေျပာျဖင့္ အဆံုးသတ္ျပန္သည္။ ျမန္မာျပည္က အျပန္ ဘာမွဝယ္မလာတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ေဈးဝယ္စင္တာေတြမွာ သၾကားကအစ ထိုင္းႏိုင္ငံက၊ ဆီ၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ ေနာက္ဆံုး အိုဗာတင္းနဲ႔ ကေလးစားတဲ့ ဘီစကစ္ကအစ ကအစ ထိုင္းတံဆိပ္ေတြခ်ည္းပဲေလ အေျပာကို နာလိုခံခက္ ျဖစ္ရျပန္သည္။
ရွိေတာ့ရွိတယ္ ရွားတယ္တဲ့၊
လႊတ္ေတာ္ထဲက သတင္းတစ္ခုမွာ နားေထာင္လိုက္ရသည္၊ ျမန္မာလူမ်ိဴးေတြ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ႏွစ္စဥ္ ေဆးကုသတဲ့ စားရိတ္မွာ တစ္ႏွစ္ကို အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္း(၃၀၀) ရွိပါသတဲ့၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က ေငြေတြ စီးဆင္းကုန္တာ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂိုလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ ခရီးစဥ္တုန္းက ဘန္ေကာက္မွာ ေျပာသြားတာ တခုသတိရမိသည္။
ျမန္မာလူမ်ိဴးအခ်ိဴ႔ ဘန္ေကာက္မွာ ေဆးလာကုတာသိရေတာ့ သူက အဲဒီလူေတြကို ေမးၾကည့္မိပါတယ္တဲ့၊ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီလိုေဆးရံုေတြ မရွိလို႔လား ေမးေတာ့ ရွိပါတယ္ေျဖတယ္တဲ့၊ စက္ပစၥည္း ေဆးဝါးေတြေရာ မရွိၾကလို႔လား ဆိုေတာ့ ရွိပါတယ္၊ ဒါျဖင့္ အားလံုးအတူတူ ရွိပါလ်က္နဲ႔ ဘန္ေကာက္မွာ ဘာျဖစ္လို႔ ေဆးလာကုၾကသလဲ ေမးေတာ့ " ယဥ္ေက်းၾကလို႔ပါ" လို႔ ေျဖၾကသတဲ့၊
ဒါေလးတစ္ခုကိုေတာ့ အျပည့္အဝ ေထာက္ခံမိေလသည္။ ေဆးရံုေတြမွာ ဆရာဝန္ေတြ၊ သူနာျပုေတြ ေအာ္ဟစ္ေနၾကတာ မရွိပါ၊ သူမ်ားကိုလည္း မေအာ္သလို အခ်င္းခ်င္းလည္း မေအာ္ပါ။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ျခင္းႏွင့္ ဂရုစိုက္ျခင္းသည္ ေရာဂါေဝဒနာခံစားေနရသူအတြက္ ေဆးတပါး ျဖစ္ေလသည္။ အလုပ္ေတြကို တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္တတ္ၾကေအာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေလ့အက်င့္ ရခဲ့တာျဖစ္သည္။ ေဆးရံုကို တလလံုး ေန႔စဥ္ ေရာက္ခဲ့ရသည့္အတြက္ ဆရာဝန္၊ သူနာျပုေတြ အပါအဝင္ ေဆးရံု ဝန္ထမ္းအားလံုးမွာ တမင္လုပ္ျပေနတာမ်ိဴးမဟုတ္ပဲ ဗီဇ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ စနစ္၊ ဝါသနာ ပညာေတြေၾကာင့္ ဆိုတာ သိလာရေလသည္။ ေနာက္တခုက သူတို႔ကို မနာလိုစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရတာက ေကာင္းမြန္သည့္ စနစ္ေအာက္မွာ ရွင္သန္ခဲ့ၾကရတာကိုပဲ ျဖစ္သည္။
ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြႏွင့္ ဆက္ဆံေျပာဆိုရတိုင္း သူတို႔ဆီမွာ ရွိတာေတြ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ရွိလား ေမးခံရတိုင္း ရွိတယ္ ရွိတာေပါ့ အမ်ားႀကီး ေျဖရသည့္ အေျဖအေပၚမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္မိသည္။ အေတြးနယ္ခ်ဲ႔မိသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံက ဟိုတယ္ႀကီးေတြ အေဆာက္အအံုၿႀကီးေတြဆီက အေကာင္းစား သစ္သားပုရုပ္ေတြ၊ စားပြဲကုလားထိုင္ေတြ ျမင္ရတိုင္း တို႔ဆီက ပစၥည္းေတြလား အၿမဲ ေတြးမိသည္။ ျပည္တြင္းစစ္မီး နဲ႔တကြ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြေၾကာင့္ နယ္စပ္ေဒသက သစ္ေတြအပါအဝင္ အဖိုးတန္ရတနာေတြ ေမွာင္ခိုးေဈးျဖင့္ တဖက္ႏိုင္ငံ ေရာက္သည္။ ျမန္မာျပည္သူေတြ ထိုင္းႏိုင္ငံက ထုတ္သည့္ ႀကိတ္သားေတြ ျဖစ္သည့္ စားပြဲ၊ ကုလားထိုင္ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂေတြ သံုးၾကရသည္။ ရွိျခင္း၊ မရွိျခင္းဆိုတာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊
ညေဈးတန္းေတြမွာ ေက်ာက္ေတြမ်ိဴးစံုျဖင့္ လက္ဝတ္ရတနာ ေလးေတြ ျမင္ရတိုင္း ထိုင္းမွာ ေက်ာက္စိမ္းထြက္သလား၊ ပတၱျမားနီလာ ထြက္သလား ေမးမိရသည္။
တေလာက လမ္းေလွ်ာက္ကအျပန္ ျမစ္ေဘးမွာရိုက္တဲ့ပံုေလး ေဖ့စ္ဘြတ္လိုက္ရာ ျမန္မာျပည္က မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က လွမ္းေမးသည္။ အဲဒါ ဘာေခ်ာင္းလဲတဲ့ ၊ အဲဒါ ေခ်ာင္းမဟုတ္ဘူး ျမစ္ဆိုတဲ့ အေျဖကို သူကအံ့ဩသည္။ ထိုင္းမွာ ျမစ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတာေတြက ျမန္မာျပည္က ေခ်ာင္းေလာက္ပင္မက်ယ္၊ က်မတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနက် ျမစ္ပင္ ဟိုဘက္ကမ္းဒီဘက္ကမ္း လွမ္းျမင္ရသည့္ အျပင္ တဖက္ကမ္းက စကားေျပာသံကိုပင္ၾကားေနရေလသည္။
ရန္ကုန္က ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းပင္ တဖက္ကမ္းကို တဖက္က မျမင္ရ၊ အက်ယ္ႀကီးျဖစ္သည္။ ျမစ္ဆိုက ေျပာဖို႔ရာမလို၊ သို႔ေသာ္ ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြက သူမ်ားႏိုင္ငံက ေခ်ာင္းေလာက္ပင္မက်ယ္သည့္ ေရျပင္ေလးကို တန္ဘိုးထားသည္။ အသံုးခ်တတ္သည္။ ျမစ္ေတြကို အေရွ႔က မယ့္ ထည့္ေခၚတာသာၾကည့္၊ မယ့္ဆိုတာ ထိုင္းစကားမွာ " အေမ" ျဖစ္သည္။ အိမ္နားက " မယ့္ပင္းျမစ္" ကေလးမွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အလွဆင္ထားသည့္ ေမာ္ေတာ္ေလးေတြေပၚကေန ျမစ္ထဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္ ဓါတ္ပံုရိုက္တာ ျမင္ေတာ့ အမိဧရာဝတီကို သတိရသည္။ ခ်င္းတြင္းကို ေအာက္ေမ့သည္။ သံလြင္၊ စစ္ေတာင္း ရွိရာကို ေခၚသြားၿပီး " တို႔ဆီက ျမစ္ေတြေပါ့" လို႔ ေခၚျပခ်င္သည္။ ျမစ္ေသးေသးေလးကေန ဝင္ေငြရေအာင္၊ အလုပ္အကိုင္ေတြ ရေအာင္ လုပ္တတ္ၾကတာ ၾကည့္ၿပီး အားက်မိသည္။
" တို႔ဆီမွာ ရွိတာေပါ့ အမ်ားႀကီး " မၾကာခဏ ေရရြတ္မိရျပန္သည္။
ေမာ္ေတာ္ေမာင္းသည့္ အလုပ္သမားေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ေပၚက ဝန္ထမ္းေတြျဖစ္တဲ့ ျမန္မာျပည္သားေတြ စိတ္ထဲေရာ ဘယ္လိုမ်ားခံစားေနရသလဲ သိခ်င္စမ္းပါဘိသည္။ တေလာက ေတြ႔လိုက္ရသည့္ ကာတြန္းတစ္ကြက္ ကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။ ဆံုလည္ကို တြန္းသည့္ပံုစံျဖင့္ ကာတြန္းဆြဲထားသည္။ အေပၚမွာ ထိုင္းလုပ္ငန္းရွင္ေတြက ဇိမ္ႏွင္႔ထိုင္ေနၿပီး ေအာက္ေျခက ဆံုလည္လက္တံေတြကို တြန္းၿပီး သြားေနသူေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံအလံႏွင့္ လူေတြ ျဖစ္ေနတာ သရုပ္ေဖာ္ထားသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့ စီးပြားေရး ယႏၱယားကို ေမာင္းႏွင္သူေတြက ေအာက္ေျခမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံအလံ ေတြ ႏွင့္လူေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္၊သတင္းစာနာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ၊ သို႔ျဖင့္ သူမ်ားႏိုင္ငံရဲ့ ေအာက္ေျခယႏၱယားကို ျမန္မာေတြ ေမာင္းႏွင္တတ္ရင္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ေမာင္းခြင့္ရရင္ေရာ အေျပးျပန္ေမာင္းၾကမွာလား၊ ဒီယႏၱယားေတြျဖင့္ သူတို႔ဆီမွာ ရွိတာေတြ ကိုယ့္ဆီမွာလည္း ရွိေလသည္၊ ဘာလိုေသးသနည္း။ သို႔ေသာ္ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိေနတာပဲ ရွိေသးသည္လို႔ပဲ ေျဖရပါလိမ့္မည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္
