အခုတေလာ အမိႈက္သိမ္း၊ အမိႈက္ေကာက္ ကိစၥေတြ ေျပာၾက ေရးၾကရင္း ကြမ္းစားသည့္
ကိစၥေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာလာၾကေလသည္။ ေျပာလည္းေျပာစရာပါ၊
ကြမ္းစားသည့္အတြက္ ရလာမည့္ ေရာဂါေတြကလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိ၊ ကြမ္းစားၿပီး
စည္းကမ္းမဲ့ေထြးလိုက္သည့္ ကြမ္းတံေတြး အေၾကာင္းကလည္း ၿမိဳ႔ျပရဲ့ သရုပ္ပ်က္
လကၡဏာ တစ္ခု ျဖစ္လာေနေလၿပီ။
ကြမ္းစားတာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ယခင္က ကြမ္းစားသည့္လူေတြ မ်ားစြာ ရွိပါေသာ္လည္း ကြမ္းတံေတြး ကိစၥ ဘယ္လိုရွင္းၾကပါလိမ့္၊ ဒီေလာက္ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ၿမိဳ႔ရြာ အႏွ႔႔ံ ရဲဗေလာင္းခပ္ကာ ကမၻာေက်ာ္သည္အထိ ျဖစ္ရပါလိမ့္ စဥ္းစားေတြးေတာ ေနမိေလသည္။
ျမန္မာလူမ်ိဴးေတြ ကြမ္းစားတာ ဘိုးဘြားဘီဘင္ လက္ထက္၊ ေရွးဘုရင္ အဆက္ဆက္ကတည္းက ရွိခဲ့သည့္ ဓေလ့ ျဖစ္သည္။ ဘုရင္ မိဖုရား အစရွိသူတို႔ရဲ့ ဝါးဖတ္ကို စားခြင့္ ရသူက မ်က္ႏွာသာအေပးခံရသူ၊ သူတို႔ရဲ့ ခ်စ္ခင္ ယံုၾကည္ကိုးစားခံရသူလို႔ေတာင္ ေျပာၾကတာ ဖတ္ဖူးသည္။ ႏွစ္ဆယ္ရာစုတိုင္ ေက်းလက္ေဒသေတြမွာ အိမ္ေတြမွာ ကြမ္းအစ္ထား စားၾကၿပီး ဧည့္သည္ေဆာင္သည္ လာပါက လက္ဖက္အစ္ႏွင့္ အတူ ကြမ္းအစ္ပါ ယူေဆာင္ကာ ဧည့္ခံၾကေလသည္။ ၿမို႔ႀကီးျပႀကီးမွာေတာ့ ကြမ္းယာဆိုင္ေလးေတြ ရွိလာၿပီး အလြယ္တကူ ဝယ္ယူစားေသာက္ၾက ေသာ္လည္း က်မတို႔ ငယ္စဥ္က ကြမ္းစားသူ ရွားပါးလွပါသည္။ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ကြမ္းစားတာလည္း သိပ္မေတြ႔ရပါ၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ လမ္းထိပ္က ကြမ္းယာဆိုင္ေလးေတြမွာ အရက္ေသာက္ထားသူက ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ၊ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ လူမသိေအာင္ အနံ႔မထြက္ေအာင္ ဝါးဖို႔ ဝယ္စားၾကတာ မ်ားေလသည္။ ယခုေသာ္ ကြမ္းယာဆိုင္ေတြ မိႈလိုေပါက္လာၿပီး ကြမ္းစားသူမ်ားမွာ အရြယ္သံုးပါးမေရြး ေနရာမေရြး စားေနၾကတာ ျမင္ရသည္။ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ပဲျပုတ္သည္ႏွင့္အၿပိဳင္ ဖြင့္လာၾကရသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ကြမ္းစားသူသည္ မ်က္ေစ့ႏွစ္လံုး ပြင့္သည္ႏွင့္ ပါးစပ္ထဲ ကြမ္းယာ ေကာက္ထဲ့တာျဖစ္လို႔ေနသည္။
ေနျပည္ေတာ္မွာ ကြမ္းယာဆိုင္ေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ ဖြင့္ရာ ကြမ္းယာဆိုင္တန္းႀကီးမွာ ဟိန္းလို႔ေနသည္။ ငယ္စဥ္က ေတြ႔ဖူးသည့္ ထံုးအိုး၊ ရွားေစးအိုး၊ စမံုစပါး၊ အာေမႊး သည္မွ်မက၊ ေဆးဘူးေတြ အမ်ိဴးအမည္ စံုလွသည္၊ ကြမ္းယာဆိုင္မွာ ေဆးဆိုင္ႀကီးတမွ် က်ယ္ဝန္းလွေလသည္။ ကြမ္းဘိုးတစ္ေန႔ မည္မွ်ကုန္သလဲလို႔ ခင္မင္သည့္ မိတ္ေဆြ၊ ေဆြမ်ိဴးရင္းခ်ာ တခ်ိူ႔ကို ေမးျမန္းၿပီး ခန္႔မွန္းၾကည့္ရာ အနည္းဆံုး တစ္ေန႔ကို တစ္ေယာက္စာ တစ္ေထာင္ဘိုး ကုန္သည္ဟု သိရေလသည္။ တစ္လကို က်ပ္သံုးေသာင္း ကြမ္းဘိုးကုန္က်သည္။ ရသည့္လခကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ထိုလူေတြထဲမွာ တစ္လကို က်ပ္ ေျခာက္ေသာင္း ရသည့္သူသာ ခပ္မ်ားမ်ား။ သူတို႔ရသည့္ လခ၏ တစ္ဝက္တိတိကို ကြမ္းယာစား ဖို႔ သံုးလိုက္ၾကတာ ျဖစ္သည္။
ကြမ္းယာဆိုင္ေတြမွာ ကိုယ္တိုင္ မယာႏိုင္ေတာ့၍ လူငွားရသည္ အထိ တိုးတက္လာသည္။ ယခင္က ေဆးလိပ္ခံုအလုပ္သမ (ေဆးလိပ္ခံုသမ) လို႔ ေခၚၾကသည့္ ေဆးလိပ္ရံုေတြမွာ ေဆးလိပ္လိပ္ရသည့္ မိန္းကေလးေတြကို ျပန္လည္ ျမင္လာမိသည္။
စားပြဲႀကီးေပၚမွာ ဆိုင္ရွင္ ျဖစ္သူက အညွာ၊ ထိပ္ ျဖတ္ၿပီးသား ကြမ္းရြက္ေတြကို ဖဲခ်ပ္စီသလို ၿဗန္းကနည္း စီခ်လိုက္ကာ ထံုး ေဆး အျခား အဆာပလာေတြကို လိုက္ထဲ့သည္။ အနားမွာ အမ်ိဴးသမီး ငါးေယာက္ခန္႔က ၿပီးသမွ်က္ု ေကာက္ထုတ္ရသည္။ ကြမ္းရြက္ေဆးသည့္သူ၊ ကြမ္းရြက္ညွပ္သူေတြက အေနာက္မွာ သတ္သတ္၊ ကြမ္းယာသူေတြက သတ္သတ္၊ ဆိုင္ေရွ႔မွာ ကြမ္းေရာင္းသူရွိေသးသည္။ တေန႔တေန႔ ေနဝင္မိုးခ်ဴပ္ ေရာင္းရတာ လက္မလည္။ ထိုသို႔ေသာ ကြမ္းကို စားၿပီးသကာလ ဘာအက်ိဴး ရသလဲဆိုေတာ့ ေကာင္းက်ိဴး တစ္စက္မွ မရွိ၊ ေရာဂါရမည္၊ ကင္ဆာ မ်ိဴးစံု၊ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါ၊ အသဲေရာဂါ စံုလို႔ေနသည္။ ဒါတင္မက ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဆိုးရြားစြာ ညစ္ပတ္လာေလေတာ့သည္။
ရန္ကုန္ၿမို႔ႀကီး အပါအဝင္ ေနျပည္ေတာ္ အစရွိေသာ ၿမို႔ေတြ နီရဲေနသလို ျမန္မာေတြရွိသည့္ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာပါ ကြမ္းတံေတြးကိစၥ ပြက္ေလာရိုက္ကုန္သည္။ ေတာင္ကိုးရီးယားမွာေတာ့ အျမင့္ဆံုး ျပစ္ဒဏ္ေပးေတာ့မည္ဟု ႀကိဳတင္ ေၾကညာေလၿပီ။ ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္မွာေတာ့ ျမန္မာအလုပ္သမားတစ္ေယာက္ စည္းကမ္းမဲ႔စြာ ကြမ္းတံေတြးေထြးတာ မိတဲ့အတြက္ ဒဏ္ေငြ ဘတ္ႏွစ္ေထာင္ ဒဏ္ရိုက္ခံရတာ သတင္းေတြမွာ ျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုအလုပ္သမားရဲ့ တစ္ေန႔လုပ္ခသည္ ဘတ္(၂၀၀)မွ (၃၀၀) ဝန္းက်င္သာ ရွိပါလိမ့္မည္။ စည္းကမ္းမဲ့စြာ ဆိုသည့္ စကားမွာ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဴး ပံုရိပ္ကို မ်ားစြာထိခိုက္လွပါသည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာပင္ ျမန္မာအမ်ားစု ေနထိုင္ေလ့ရွိသည့္ ရပ္ကြက္ကေလးေတြမွာ ကြမ္းယာဆိုင္ေတြ၊ ကြမ္းတံေတြးကြက္ေတြ ျမင္ရေလ့ရွိသည္။ ထိုအခါ ျမန္မာေတြသာ ကြမ္းစားၿပီး ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြေရာ မစားၾကဘူးလား သိခ်င္လာသည္။ ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြမွာ ျမန္မာလူမ်ိဴးေတြကဲ့သို႔ ကြမ္းစားသည့္ ဓေလ့ရွိပါသည္တဲ့၊ ယခုေတာ့မဟုတ္၊ ေရွးဘုရင္လက္ထက္ကတည္းက စားၾကသည္။ ထို ေရွးဘုရင္လက္ထက္မွာကတည္းက ကြမ္းမစားရ အမိန္႔ထုတ္ခဲ့လို႔ ယခုတိုင္ မစားၾကေတာ့ပါလို႔ သိရေလသည္။ ၿပီးခံသည့္ ႏွစ္က ျမန္မာျပည္မွာ ရံုတင္ျပသခဲ့သည့္ ထိုင္းရုပ္ရွင္ဇာတ္ကား " Pee Mak" မွာ သရုပ္ေဆာင္ စစ္သည္ေတာ္တခ်ိဴ႔႔ သြားေတြမဲေနတာဟာ အဲဒီေခတ္က ကြမ္းစားလို႔ သြားေတြ မဲတာကို ေပၚလြင္ေအာင္ ထဲ့ၿပီး ရိုက္ျပတာလို႔ သိရေလသည္။
ဘယ္ဘုရင္လက္ထက္မွာ ကြမ္းမစားဖို႔ အမိန္႔ထုတ္သလဲ လို႔ ထိုင္းဆရာမ တစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ရာ ရာမ(၅) မင္းဆက္လို႔ ေျပာျပသည္။ ထိုဆရာမက တဆက္ထဲလိုလိုပင္ ထိုဘုရင္ ရာမ(၅)က ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ကၽြန္ၿပဳတဲ့ စနစ္ကို မလုပ္ဖို႔ ဥပေဒ သတ္မွတ္ခဲ့တာလို႔ ဆက္ေျပာျပသည္။ အေနာက္တိုင္းဝတ္စံု၊ အထူးသျဖင့္ ထိုင္းလူမ်ိဴး အမ်ိဴးသမီး အမ်ိဴးသားေတြ ထမီ ပုဆိုးဝတ္ရာက ေဘာင္းဘီ ဝတ္ခြင့္လည္း ၿပဳခဲ့သည္ ဆိုရာ ရာမမင္းဆက္ နံပါတ္(၅) ဘုရင္အေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္စားကာ ရွာေဖြဖတ္ၾကည့္မိေလေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ ရာမမင္းဆက္ နံပါတ္(၅) မွာ ဘုရင္ ခ်ဴလာေလာင္ကြန္ ဆိုတာ သိရေလေတာ့သည္။ က်မတို႔ ျမန္မာေတြက ခ်ဴလာေလာင္ကြန္ကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိၾကပါသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့ ပထမဆံုး တကၠသိုလ္ကို ၁၉၁၇ခုႏွစ္မွာ တည္ေထာင္ခဲ့တာမွာ အဆိုပါဘုရင္ရဲ့ နာမည္ကို ေပးခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ခ်ဴလာေလာင္ကြန္တကၠသိုလ္ တဲ့၊
ဒီရက္ပိုင္းမွာပဲ Channel News Asia က ထုတ္လြင့္တဲ့ The Last King of Burma မွာ ရတနာဂီရိမွာ လက္ရွိေနထိုင္ေနသည့္ သီေပါမ်ိဴးဆက္ေတြကို ၾကည့္ကာ စိတ္ထဲ တရားရမိသည္။ ျမန္မာျပည္က သီေပါဘုရင္ရဲ့ ေဆြေတာ္မ်ိဴးေတာ္ တစ္ေယာက္ရဲ့ စကားေျပာခန္းမွာ သူ႔ရဲ့ ဘိုးေတာ္အေၾကာင္းကို ေဖ့စ္ဘြတ္ လူမႈကြန္ယက္မွာ တင္လိုက္ရာ ဝိုင္းဆဲၾကသည့္ ေကာမန္႔ေတြ ဖတ္ၿပီး အလြန္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရေၾကာင္း ေျပာတာ ၾကည့္လိုက္ရသည္။
စည္းမ်ဥ္းခံဘုရင္စနစ္ကို ခ်ဴလာေလာင္ကြန္က ခ်မွတ္ခဲ့ၿပီး လိုက္နာက်င့္သံုးခဲ့ကာ သီေပါဘုရင္က အသိအမွတ္ပင္မၿပဳ ခါးခါးသီးသီး ၿငင္းဆန္ခဲ့တာေလး ယွဥ္ၿပီး သတိရမိေလသည္။ ဘုရင္ခ်ဴလာေလာင္ကြန္ဟာ ( ၁၈၆၈) ခုႏွစ္မွာ တစ္ႀကိမ္နဲ႔ ( ၁၈၇၃) ခုႏွစ္မွာ တစ္ႀကိမ္ နန္းတက္ခဲ့သည္ဆိုရာ ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ ျမန္မာဘုရင္တို႔ စိုးစံခ်ိန္ပဲ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္ သီေပါဘုရင္ ထီးနန္းစိုးစံစဥ္ ထိုင္းမွာ ဘုရင္ခ်ဴလာေလာင္ကြန္ စိုးစံေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ျပင္သစ္ႏွင့္ အဂၤလန္တို႔လို ဘုရင္အုပ္စိုးသည့္ႏိုင္ငံျဖစ္ေသာ္ၿငား ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္၏ လစ္ဘရယ္အေတြးအေခၚေတြကို သေဘာက်ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ဒီမိုကေရစီစနစ္ လမ္းစဖြင့္ေပးခဲ့သူအျဖစ္ သမိုင္းမွတ္တမ္း တင္ခံရသည္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမွာ ပညာသင္ၾကားခဲ့ၿပီး သူထီးနန္းစိုးစံစဥ္မွာ ျပင္သစ္ႏွင့္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံတို႔ရဲ့ အုပ္ခ်ဴပ္ပံုကို အတုယူၿပီး စည္းမ်ဥ္းခံဘုရင္စနစ္ကို က်င့္သံုးဖို႔ရာ အေျခခံဥပေဒကို ေရးဆြဲခဲ့ေလသည္။လူေတြကို အင္အားသံုးၿပီး အတင္းအက်ပ္ ခိုင္းေစသည္ကို ရပ္တန္႔ေစၿပီး လုပ္အားႏွင့္ထိုက္တန္သည့္ လုပ္ခေပးေရး ၊ အလုပ္သမားဥပေဒကိုလည္း ျပဌာန္းခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ႏို္င္ငံရပ္ျခားကို ပညာေတာ္သင္သြားခဲ့သည့္ ဝန္ႀကီးအခ်ိဴ႔က မင္းအာဏာကို ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္မည့္ အဆိုပါ စနစ္ကို သေဘာက်ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုေခတ္အေခၚ check and balance ၿပုမည့္ မင္းအာဏာကို အထိမခံခဲ့ၾကေပ၊ ။
အဆိုပါ ခ်ဴလာေလာင္ကြန္္ဘုရင္က ျပင္သစ္ျပည္ကို ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္ သြားေရာက္ခဲ့ၿပီး ျပင္သစ္နန္းေတာ္ႀကီးရဲ့ သပ္ရပ္ခန္႔ညားမႈနဲ႔အတူ သန္႔ရွင္းမႈကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရသျဖင့္ သူ႔နန္းေတာ္တိုင္က ကြမ္းတံေတြးးေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္ကာ တိုင္းျပည္ေရာက္တာႏွင့္ ကြမ္းမစားၾကဖို႔ အမိန္႔ထုတ္ခဲ့တာလို႔ ထိုင္းဆရာမ ေျပာတာ အမွတ္ရမိသည္။ ထို႔အတူ အေနာက္တိုင္းသားေတြ ဝတ္ဆင္သည့္ ေဘာင္းဘီ ကို ထိုင္းလူမ်ိဴး အမ်ိဴးသမီး အမ်ိဴးသားအားလံုးကို ဝတ္ဆင္ခြင့္ၿပဳခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ဝတ္ဆင္သည့္ အဝတ္အစားေတြသည္ ပိတ္စအရွည္ေတြ မ်ားစြာ အသံုးၿပဳရသည့္အတြက္ အကုန္အက်မ်ားသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အလုပ္လုပ္ရာမွာ လြယ္ကူသည္က တစ္ေၾကာင္း စသည္တို႔ကို ေထာက္ၿပီး ဝတ္ဆင္ခြင့္ၿပဳခဲ့သည္ဟု ဆိုေလသည္။
" ျမန္မာေတြက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္၊ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ ပုဆိုး ထမီေတြ ဝတ္ဆင္ၿပီး ပြဲလန္းသဘင္က် ေဘာင္းဘီ ၊ ဂါဝန္ေတြ ဝတ္ဆင္ၾကတယ္လို႔ ဂ်ပန္လူမ်ိဴး တစ္ေယာက္က ေျပာတဲ့ အေၾကာင္း၊ ျမန္မာလူမ်ိဴးေတြ အတြက္ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီခ်င္ရင္ လံုျခံုတဲ့ ေဘာင္းဘီကိုသာ ဝတ္ဆင္သင့္တယ္လို႔ " လူမႈကြန္ယက္တစ္ခုမွာ ေရးသားတာ ဖတ္ရဖူးေလသည္။
ေျပာရလ်င္ေတာ့ (၁၈)ရာစုႏွစ္မွာကတည္းက အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ကြမ္းစားျခင္းကို တားျမစ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။ မင္းအာဏာသည္ ဥပေဒထက္ပင္ ျပင္းသည္ မဟုတ္ပါလား၊ အာဏာကို ေကာင္းသည့္ဖက္မွာ သံုးခဲ့ေတာ့ ေနာက္မ်ိဴးဆက္ေတြအထိ အစဥ္အလာေကာင္း ရခဲ့တာပဲ ျဖစ္ေလသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဴးေတြရဲ့ ကြမ္းတံေတြးသည္ မည္မွ် ကမၻာေကာ်္သနည္း ဆိုေသာ္ ၁၉၉၀ NLD ေရြးေကာက္ခံအမတ္ တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ေဒါက္တာတင့္ေဆြရဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္မွာ ဖတ္ရတာေလးက ၿပံုးရမလို မဲ့ရမလို၊
" ဟိုတခါတံုးက အေမရိကန္ ေက်ာင္းသားေတြ အေရွ႕ဖက္နယ္စပ္ကို ေလ့လာဘို႔ လာၾကဘူးတယ္။ ၁၉၈၈ ျမန္မာျပည္က ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပၾကလို႔ ထြက္ေျပးရျပီး မၾကာခင္ကေပါ့။ ျမန္မာျပည္ နယ္စပ္လမ္းေတြေပၚက နီနီရဲရဲ အကြက္ေတြ ျမင္ေတာ့ ဒါ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေသြးလားလို႔ ေမးၾကတယ္။ ေသြးေတာ့ေသြးပါ။ အမွန္က ေရႊဗမာေတြ ေထြးထားတဲ့ ကြမ္းေသြးေတြျဖစ္ပါတယ္၊ "
ကြမ္းစားတာ ေရာဂါရသည္၊ ကြမ္းတံေတြး ေထြးတာဟာ သိကၡာမဲ့သည္၊ မေကာင္းတာကို မလုပ္ျခင္းက ႏိုင္ငံႀကီးသားပီသသည္၊ စည္းကမ္းရွိေသာ လူမ်ိဴးႀကီးပီသေသာ ဇာတိဂုဏ္ကို အင္မတန္ အေလးထားေသာ က်မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဴးေတြသည္ အိမ္နီးခ်င္းထိုင္းႏိုင္ငံႏွင့္ အၿမဲတန္းယွဥ္ရေလ့ရွိသည္။ ထိုအခါ ဇာတိမာန္ အင္မတန္ႀကီးမားေသာ ျမန္မာတို႔သည္ ဘာသာ ၊ သာသနာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ထံးုတမ္းစဥ္လာမွာ အၿမဲတန္း အသာရေလ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ စည္းကမ္းအရာမွာေတာ့ အၿမဲတန္း ေနာက္က်ေလ့ရွိသည္။ ၁၈ရာစုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ဒီမိုကေရစီယဥ္ေက်းမႈ စတင္ၿပီဆိုေသာ အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ လက္ေတြ႔မွာ ႏိုင္ငံေရးေရခ်ိန္အရ ကြာျခားမႈ သိပ္မရွိေသးလို႔ ျမင္မိသည္။ စည္းကမ္းအရာမွာေတာ့ " တို႔ေခတ္ေရာက္မွ ညံ့က်ရေတာ့မွာလား" ဆိုစကားကို ႏွလံုးမူၿပီး စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ေနထိုင္ၾကလ်င္ျဖင့္ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴး ေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္မိပါသည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္
ကြမ္းစားတာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ယခင္က ကြမ္းစားသည့္လူေတြ မ်ားစြာ ရွိပါေသာ္လည္း ကြမ္းတံေတြး ကိစၥ ဘယ္လိုရွင္းၾကပါလိမ့္၊ ဒီေလာက္ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ၿမိဳ႔ရြာ အႏွ႔႔ံ ရဲဗေလာင္းခပ္ကာ ကမၻာေက်ာ္သည္အထိ ျဖစ္ရပါလိမ့္ စဥ္းစားေတြးေတာ ေနမိေလသည္။
ျမန္မာလူမ်ိဴးေတြ ကြမ္းစားတာ ဘိုးဘြားဘီဘင္ လက္ထက္၊ ေရွးဘုရင္ အဆက္ဆက္ကတည္းက ရွိခဲ့သည့္ ဓေလ့ ျဖစ္သည္။ ဘုရင္ မိဖုရား အစရွိသူတို႔ရဲ့ ဝါးဖတ္ကို စားခြင့္ ရသူက မ်က္ႏွာသာအေပးခံရသူ၊ သူတို႔ရဲ့ ခ်စ္ခင္ ယံုၾကည္ကိုးစားခံရသူလို႔ေတာင္ ေျပာၾကတာ ဖတ္ဖူးသည္။ ႏွစ္ဆယ္ရာစုတိုင္ ေက်းလက္ေဒသေတြမွာ အိမ္ေတြမွာ ကြမ္းအစ္ထား စားၾကၿပီး ဧည့္သည္ေဆာင္သည္ လာပါက လက္ဖက္အစ္ႏွင့္ အတူ ကြမ္းအစ္ပါ ယူေဆာင္ကာ ဧည့္ခံၾကေလသည္။ ၿမို႔ႀကီးျပႀကီးမွာေတာ့ ကြမ္းယာဆိုင္ေလးေတြ ရွိလာၿပီး အလြယ္တကူ ဝယ္ယူစားေသာက္ၾက ေသာ္လည္း က်မတို႔ ငယ္စဥ္က ကြမ္းစားသူ ရွားပါးလွပါသည္။ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ကြမ္းစားတာလည္း သိပ္မေတြ႔ရပါ၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ လမ္းထိပ္က ကြမ္းယာဆိုင္ေလးေတြမွာ အရက္ေသာက္ထားသူက ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ၊ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ လူမသိေအာင္ အနံ႔မထြက္ေအာင္ ဝါးဖို႔ ဝယ္စားၾကတာ မ်ားေလသည္။ ယခုေသာ္ ကြမ္းယာဆိုင္ေတြ မိႈလိုေပါက္လာၿပီး ကြမ္းစားသူမ်ားမွာ အရြယ္သံုးပါးမေရြး ေနရာမေရြး စားေနၾကတာ ျမင္ရသည္။ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ပဲျပုတ္သည္ႏွင့္အၿပိဳင္ ဖြင့္လာၾကရသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ကြမ္းစားသူသည္ မ်က္ေစ့ႏွစ္လံုး ပြင့္သည္ႏွင့္ ပါးစပ္ထဲ ကြမ္းယာ ေကာက္ထဲ့တာျဖစ္လို႔ေနသည္။
ေနျပည္ေတာ္မွာ ကြမ္းယာဆိုင္ေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ ဖြင့္ရာ ကြမ္းယာဆိုင္တန္းႀကီးမွာ ဟိန္းလို႔ေနသည္။ ငယ္စဥ္က ေတြ႔ဖူးသည့္ ထံုးအိုး၊ ရွားေစးအိုး၊ စမံုစပါး၊ အာေမႊး သည္မွ်မက၊ ေဆးဘူးေတြ အမ်ိဴးအမည္ စံုလွသည္၊ ကြမ္းယာဆိုင္မွာ ေဆးဆိုင္ႀကီးတမွ် က်ယ္ဝန္းလွေလသည္။ ကြမ္းဘိုးတစ္ေန႔ မည္မွ်ကုန္သလဲလို႔ ခင္မင္သည့္ မိတ္ေဆြ၊ ေဆြမ်ိဴးရင္းခ်ာ တခ်ိူ႔ကို ေမးျမန္းၿပီး ခန္႔မွန္းၾကည့္ရာ အနည္းဆံုး တစ္ေန႔ကို တစ္ေယာက္စာ တစ္ေထာင္ဘိုး ကုန္သည္ဟု သိရေလသည္။ တစ္လကို က်ပ္သံုးေသာင္း ကြမ္းဘိုးကုန္က်သည္။ ရသည့္လခကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ထိုလူေတြထဲမွာ တစ္လကို က်ပ္ ေျခာက္ေသာင္း ရသည့္သူသာ ခပ္မ်ားမ်ား။ သူတို႔ရသည့္ လခ၏ တစ္ဝက္တိတိကို ကြမ္းယာစား ဖို႔ သံုးလိုက္ၾကတာ ျဖစ္သည္။
ကြမ္းယာဆိုင္ေတြမွာ ကိုယ္တိုင္ မယာႏိုင္ေတာ့၍ လူငွားရသည္ အထိ တိုးတက္လာသည္။ ယခင္က ေဆးလိပ္ခံုအလုပ္သမ (ေဆးလိပ္ခံုသမ) လို႔ ေခၚၾကသည့္ ေဆးလိပ္ရံုေတြမွာ ေဆးလိပ္လိပ္ရသည့္ မိန္းကေလးေတြကို ျပန္လည္ ျမင္လာမိသည္။
စားပြဲႀကီးေပၚမွာ ဆိုင္ရွင္ ျဖစ္သူက အညွာ၊ ထိပ္ ျဖတ္ၿပီးသား ကြမ္းရြက္ေတြကို ဖဲခ်ပ္စီသလို ၿဗန္းကနည္း စီခ်လိုက္ကာ ထံုး ေဆး အျခား အဆာပလာေတြကို လိုက္ထဲ့သည္။ အနားမွာ အမ်ိဴးသမီး ငါးေယာက္ခန္႔က ၿပီးသမွ်က္ု ေကာက္ထုတ္ရသည္။ ကြမ္းရြက္ေဆးသည့္သူ၊ ကြမ္းရြက္ညွပ္သူေတြက အေနာက္မွာ သတ္သတ္၊ ကြမ္းယာသူေတြက သတ္သတ္၊ ဆိုင္ေရွ႔မွာ ကြမ္းေရာင္းသူရွိေသးသည္။ တေန႔တေန႔ ေနဝင္မိုးခ်ဴပ္ ေရာင္းရတာ လက္မလည္။ ထိုသို႔ေသာ ကြမ္းကို စားၿပီးသကာလ ဘာအက်ိဴး ရသလဲဆိုေတာ့ ေကာင္းက်ိဴး တစ္စက္မွ မရွိ၊ ေရာဂါရမည္၊ ကင္ဆာ မ်ိဴးစံု၊ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါ၊ အသဲေရာဂါ စံုလို႔ေနသည္။ ဒါတင္မက ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဆိုးရြားစြာ ညစ္ပတ္လာေလေတာ့သည္။
ရန္ကုန္ၿမို႔ႀကီး အပါအဝင္ ေနျပည္ေတာ္ အစရွိေသာ ၿမို႔ေတြ နီရဲေနသလို ျမန္မာေတြရွိသည့္ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာပါ ကြမ္းတံေတြးကိစၥ ပြက္ေလာရိုက္ကုန္သည္။ ေတာင္ကိုးရီးယားမွာေတာ့ အျမင့္ဆံုး ျပစ္ဒဏ္ေပးေတာ့မည္ဟု ႀကိဳတင္ ေၾကညာေလၿပီ။ ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္မွာေတာ့ ျမန္မာအလုပ္သမားတစ္ေယာက္ စည္းကမ္းမဲ႔စြာ ကြမ္းတံေတြးေထြးတာ မိတဲ့အတြက္ ဒဏ္ေငြ ဘတ္ႏွစ္ေထာင္ ဒဏ္ရိုက္ခံရတာ သတင္းေတြမွာ ျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုအလုပ္သမားရဲ့ တစ္ေန႔လုပ္ခသည္ ဘတ္(၂၀၀)မွ (၃၀၀) ဝန္းက်င္သာ ရွိပါလိမ့္မည္။ စည္းကမ္းမဲ့စြာ ဆိုသည့္ စကားမွာ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဴး ပံုရိပ္ကို မ်ားစြာထိခိုက္လွပါသည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာပင္ ျမန္မာအမ်ားစု ေနထိုင္ေလ့ရွိသည့္ ရပ္ကြက္ကေလးေတြမွာ ကြမ္းယာဆိုင္ေတြ၊ ကြမ္းတံေတြးကြက္ေတြ ျမင္ရေလ့ရွိသည္။ ထိုအခါ ျမန္မာေတြသာ ကြမ္းစားၿပီး ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြေရာ မစားၾကဘူးလား သိခ်င္လာသည္။ ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြမွာ ျမန္မာလူမ်ိဴးေတြကဲ့သို႔ ကြမ္းစားသည့္ ဓေလ့ရွိပါသည္တဲ့၊ ယခုေတာ့မဟုတ္၊ ေရွးဘုရင္လက္ထက္ကတည္းက စားၾကသည္။ ထို ေရွးဘုရင္လက္ထက္မွာကတည္းက ကြမ္းမစားရ အမိန္႔ထုတ္ခဲ့လို႔ ယခုတိုင္ မစားၾကေတာ့ပါလို႔ သိရေလသည္။ ၿပီးခံသည့္ ႏွစ္က ျမန္မာျပည္မွာ ရံုတင္ျပသခဲ့သည့္ ထိုင္းရုပ္ရွင္ဇာတ္ကား " Pee Mak" မွာ သရုပ္ေဆာင္ စစ္သည္ေတာ္တခ်ိဴ႔႔ သြားေတြမဲေနတာဟာ အဲဒီေခတ္က ကြမ္းစားလို႔ သြားေတြ မဲတာကို ေပၚလြင္ေအာင္ ထဲ့ၿပီး ရိုက္ျပတာလို႔ သိရေလသည္။
ဘယ္ဘုရင္လက္ထက္မွာ ကြမ္းမစားဖို႔ အမိန္႔ထုတ္သလဲ လို႔ ထိုင္းဆရာမ တစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ရာ ရာမ(၅) မင္းဆက္လို႔ ေျပာျပသည္။ ထိုဆရာမက တဆက္ထဲလိုလိုပင္ ထိုဘုရင္ ရာမ(၅)က ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ကၽြန္ၿပဳတဲ့ စနစ္ကို မလုပ္ဖို႔ ဥပေဒ သတ္မွတ္ခဲ့တာလို႔ ဆက္ေျပာျပသည္။ အေနာက္တိုင္းဝတ္စံု၊ အထူးသျဖင့္ ထိုင္းလူမ်ိဴး အမ်ိဴးသမီး အမ်ိဴးသားေတြ ထမီ ပုဆိုးဝတ္ရာက ေဘာင္းဘီ ဝတ္ခြင့္လည္း ၿပဳခဲ့သည္ ဆိုရာ ရာမမင္းဆက္ နံပါတ္(၅) ဘုရင္အေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္စားကာ ရွာေဖြဖတ္ၾကည့္မိေလေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ ရာမမင္းဆက္ နံပါတ္(၅) မွာ ဘုရင္ ခ်ဴလာေလာင္ကြန္ ဆိုတာ သိရေလေတာ့သည္။ က်မတို႔ ျမန္မာေတြက ခ်ဴလာေလာင္ကြန္ကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိၾကပါသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့ ပထမဆံုး တကၠသိုလ္ကို ၁၉၁၇ခုႏွစ္မွာ တည္ေထာင္ခဲ့တာမွာ အဆိုပါဘုရင္ရဲ့ နာမည္ကို ေပးခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ခ်ဴလာေလာင္ကြန္တကၠသိုလ္ တဲ့၊
ဒီရက္ပိုင္းမွာပဲ Channel News Asia က ထုတ္လြင့္တဲ့ The Last King of Burma မွာ ရတနာဂီရိမွာ လက္ရွိေနထိုင္ေနသည့္ သီေပါမ်ိဴးဆက္ေတြကို ၾကည့္ကာ စိတ္ထဲ တရားရမိသည္။ ျမန္မာျပည္က သီေပါဘုရင္ရဲ့ ေဆြေတာ္မ်ိဴးေတာ္ တစ္ေယာက္ရဲ့ စကားေျပာခန္းမွာ သူ႔ရဲ့ ဘိုးေတာ္အေၾကာင္းကို ေဖ့စ္ဘြတ္ လူမႈကြန္ယက္မွာ တင္လိုက္ရာ ဝိုင္းဆဲၾကသည့္ ေကာမန္႔ေတြ ဖတ္ၿပီး အလြန္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရေၾကာင္း ေျပာတာ ၾကည့္လိုက္ရသည္။
စည္းမ်ဥ္းခံဘုရင္စနစ္ကို ခ်ဴလာေလာင္ကြန္က ခ်မွတ္ခဲ့ၿပီး လိုက္နာက်င့္သံုးခဲ့ကာ သီေပါဘုရင္က အသိအမွတ္ပင္မၿပဳ ခါးခါးသီးသီး ၿငင္းဆန္ခဲ့တာေလး ယွဥ္ၿပီး သတိရမိေလသည္။ ဘုရင္ခ်ဴလာေလာင္ကြန္ဟာ ( ၁၈၆၈) ခုႏွစ္မွာ တစ္ႀကိမ္နဲ႔ ( ၁၈၇၃) ခုႏွစ္မွာ တစ္ႀကိမ္ နန္းတက္ခဲ့သည္ဆိုရာ ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ ျမန္မာဘုရင္တို႔ စိုးစံခ်ိန္ပဲ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္ သီေပါဘုရင္ ထီးနန္းစိုးစံစဥ္ ထိုင္းမွာ ဘုရင္ခ်ဴလာေလာင္ကြန္ စိုးစံေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ျပင္သစ္ႏွင့္ အဂၤလန္တို႔လို ဘုရင္အုပ္စိုးသည့္ႏိုင္ငံျဖစ္ေသာ္ၿငား ေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္၏ လစ္ဘရယ္အေတြးအေခၚေတြကို သေဘာက်ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ဒီမိုကေရစီစနစ္ လမ္းစဖြင့္ေပးခဲ့သူအျဖစ္ သမိုင္းမွတ္တမ္း တင္ခံရသည္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမွာ ပညာသင္ၾကားခဲ့ၿပီး သူထီးနန္းစိုးစံစဥ္မွာ ျပင္သစ္ႏွင့္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံတို႔ရဲ့ အုပ္ခ်ဴပ္ပံုကို အတုယူၿပီး စည္းမ်ဥ္းခံဘုရင္စနစ္ကို က်င့္သံုးဖို႔ရာ အေျခခံဥပေဒကို ေရးဆြဲခဲ့ေလသည္။လူေတြကို အင္အားသံုးၿပီး အတင္းအက်ပ္ ခိုင္းေစသည္ကို ရပ္တန္႔ေစၿပီး လုပ္အားႏွင့္ထိုက္တန္သည့္ လုပ္ခေပးေရး ၊ အလုပ္သမားဥပေဒကိုလည္း ျပဌာန္းခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ႏို္င္ငံရပ္ျခားကို ပညာေတာ္သင္သြားခဲ့သည့္ ဝန္ႀကီးအခ်ိဴ႔က မင္းအာဏာကို ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္မည့္ အဆိုပါ စနစ္ကို သေဘာက်ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုေခတ္အေခၚ check and balance ၿပုမည့္ မင္းအာဏာကို အထိမခံခဲ့ၾကေပ၊ ။
အဆိုပါ ခ်ဴလာေလာင္ကြန္္ဘုရင္က ျပင္သစ္ျပည္ကို ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္ သြားေရာက္ခဲ့ၿပီး ျပင္သစ္နန္းေတာ္ႀကီးရဲ့ သပ္ရပ္ခန္႔ညားမႈနဲ႔အတူ သန္႔ရွင္းမႈကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရသျဖင့္ သူ႔နန္းေတာ္တိုင္က ကြမ္းတံေတြးးေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္ကာ တိုင္းျပည္ေရာက္တာႏွင့္ ကြမ္းမစားၾကဖို႔ အမိန္႔ထုတ္ခဲ့တာလို႔ ထိုင္းဆရာမ ေျပာတာ အမွတ္ရမိသည္။ ထို႔အတူ အေနာက္တိုင္းသားေတြ ဝတ္ဆင္သည့္ ေဘာင္းဘီ ကို ထိုင္းလူမ်ိဴး အမ်ိဴးသမီး အမ်ိဴးသားအားလံုးကို ဝတ္ဆင္ခြင့္ၿပဳခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ဝတ္ဆင္သည့္ အဝတ္အစားေတြသည္ ပိတ္စအရွည္ေတြ မ်ားစြာ အသံုးၿပဳရသည့္အတြက္ အကုန္အက်မ်ားသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အလုပ္လုပ္ရာမွာ လြယ္ကူသည္က တစ္ေၾကာင္း စသည္တို႔ကို ေထာက္ၿပီး ဝတ္ဆင္ခြင့္ၿပဳခဲ့သည္ဟု ဆိုေလသည္။
" ျမန္မာေတြက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္၊ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ ပုဆိုး ထမီေတြ ဝတ္ဆင္ၿပီး ပြဲလန္းသဘင္က် ေဘာင္းဘီ ၊ ဂါဝန္ေတြ ဝတ္ဆင္ၾကတယ္လို႔ ဂ်ပန္လူမ်ိဴး တစ္ေယာက္က ေျပာတဲ့ အေၾကာင္း၊ ျမန္မာလူမ်ိဴးေတြ အတြက္ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီခ်င္ရင္ လံုျခံုတဲ့ ေဘာင္းဘီကိုသာ ဝတ္ဆင္သင့္တယ္လို႔ " လူမႈကြန္ယက္တစ္ခုမွာ ေရးသားတာ ဖတ္ရဖူးေလသည္။
ေျပာရလ်င္ေတာ့ (၁၈)ရာစုႏွစ္မွာကတည္းက အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ကြမ္းစားျခင္းကို တားျမစ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။ မင္းအာဏာသည္ ဥပေဒထက္ပင္ ျပင္းသည္ မဟုတ္ပါလား၊ အာဏာကို ေကာင္းသည့္ဖက္မွာ သံုးခဲ့ေတာ့ ေနာက္မ်ိဴးဆက္ေတြအထိ အစဥ္အလာေကာင္း ရခဲ့တာပဲ ျဖစ္ေလသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဴးေတြရဲ့ ကြမ္းတံေတြးသည္ မည္မွ် ကမၻာေကာ်္သနည္း ဆိုေသာ္ ၁၉၉၀ NLD ေရြးေကာက္ခံအမတ္ တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ေဒါက္တာတင့္ေဆြရဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္မွာ ဖတ္ရတာေလးက ၿပံုးရမလို မဲ့ရမလို၊
" ဟိုတခါတံုးက အေမရိကန္ ေက်ာင္းသားေတြ အေရွ႕ဖက္နယ္စပ္ကို ေလ့လာဘို႔ လာၾကဘူးတယ္။ ၁၉၈၈ ျမန္မာျပည္က ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပၾကလို႔ ထြက္ေျပးရျပီး မၾကာခင္ကေပါ့။ ျမန္မာျပည္ နယ္စပ္လမ္းေတြေပၚက နီနီရဲရဲ အကြက္ေတြ ျမင္ေတာ့ ဒါ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေသြးလားလို႔ ေမးၾကတယ္။ ေသြးေတာ့ေသြးပါ။ အမွန္က ေရႊဗမာေတြ ေထြးထားတဲ့ ကြမ္းေသြးေတြျဖစ္ပါတယ္၊ "
ကြမ္းစားတာ ေရာဂါရသည္၊ ကြမ္းတံေတြး ေထြးတာဟာ သိကၡာမဲ့သည္၊ မေကာင္းတာကို မလုပ္ျခင္းက ႏိုင္ငံႀကီးသားပီသသည္၊ စည္းကမ္းရွိေသာ လူမ်ိဴးႀကီးပီသေသာ ဇာတိဂုဏ္ကို အင္မတန္ အေလးထားေသာ က်မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဴးေတြသည္ အိမ္နီးခ်င္းထိုင္းႏိုင္ငံႏွင့္ အၿမဲတန္းယွဥ္ရေလ့ရွိသည္။ ထိုအခါ ဇာတိမာန္ အင္မတန္ႀကီးမားေသာ ျမန္မာတို႔သည္ ဘာသာ ၊ သာသနာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ထံးုတမ္းစဥ္လာမွာ အၿမဲတန္း အသာရေလ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ စည္းကမ္းအရာမွာေတာ့ အၿမဲတန္း ေနာက္က်ေလ့ရွိသည္။ ၁၈ရာစုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ဒီမိုကေရစီယဥ္ေက်းမႈ စတင္ၿပီဆိုေသာ အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ လက္ေတြ႔မွာ ႏိုင္ငံေရးေရခ်ိန္အရ ကြာျခားမႈ သိပ္မရွိေသးလို႔ ျမင္မိသည္။ စည္းကမ္းအရာမွာေတာ့ " တို႔ေခတ္ေရာက္မွ ညံ့က်ရေတာ့မွာလား" ဆိုစကားကို ႏွလံုးမူၿပီး စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ေနထိုင္ၾကလ်င္ျဖင့္ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴး ေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္မိပါသည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္